Tsss

Ik ben verliefd, maar niet op mijn huisgenoot, als iemand dat soms denkt na mijn vorige post...

Mij...

Mijn huisgenoot vind dat wij moeten trouwen.Dus, wat dacht je ervan?, zei hij al knielende.

Al je vrienden...

Al je vrienden zijn de ideale vriend.ééntje om te huilen, eentje om te lachen, eentje voor dat beetje begrip dat je nodig hebt, een paar voor onbezonnen uitgaan, en al die lui die wel iets van jou begrijpen. Stuk voor stuk begrijpen ze (bijna) niets van jouw andere eigenschappen, maar ondertussen zijn zij wel het uitgelezen gezelschap waarmee je je omringt in de omstandigheden die om begrip schreeuwen.Al de vrienden zijn je ideale vriend.

stoppen?

Enigszins murw geslagen door de gebeurtenissen van deze dag en onderweg naar huis op een geleende fiets, besluit ik TOCH om nog éénmaal mijzelf te laten gaan, en mijn mijmeringen te verdringen met behulp van THC.Ik bedoel, je wilt stoppen, en als je weed eindelijk op is, blijkt dat een vriend je eigen teelt geplukt heeft, een collega zijn eigen teelt heeft meegenomen om te laten proeven, en de tangoleraar zich schuldig voelt en dus een blowtje voor je heeft meegenomen...Wat doe je dan?Je kan bijna niet anders...Aldus laat ik mij verleiden. Gelukkig heb ik een aantal doelen gesteld, en is dit voor mijn gevoel de minst belangrijke (of?). Verleidingen zijn alom aanwezig, misschien moet je gewoon de minst schadelijke kiezen, en daar blij mee zijn(voor het moment). In ieder geval, de meest essentiële verleiding, en de diepst verstopte, waar jullie nooit wat van zullen weten(uitzondering daargelaten), is weerstaan! In ieder geval voor vanavond... Jij, bedankt, jij brengt mij wijsheid en inzicht en kracht(bluuurgh, maar zo is het).

Helder...

Helderheid is ook maar gebrek aan ingrediënten...

stoppen

zo helder als ik nu ben ben ik nooit bewust geweest, en het is angstaanjagend. Dromen, visioenen als ik lig, half wakker, bewust en loos.Ik lig in bed. Langzaam wordt ik mij bewust van het anders-zijn van dingen, hun alternatieve, niet aanwijsbare verschillen. Als ik rondkijk in de niet-verlichte kamer, mijn ogen wennend aan het bijna-duister, woelend, zie ik een gedaante staan. Bang word ik, ontzettend bang. Ik probeer te schreeuwen: Wie is daar? Jij, die lange! Wat doe je hier!, maar alles wat er uit komt is een één decibel luid: iesaaeiieagfffrr... Ik ben ademloos, en nieuwe lucht komt met moeite mijn longen binnen. Als ik bijna radeloos ben van het zoeken naar licht, slechts luttele seconden later, kom ik tot de ontdekking dat ik in mijn hand een doosje lucifers heb. Vreemd. Niet over nadenken, licht, nu. Ik stumper, de helft valt uit het doosje, mijn handen werken ook niet goed. Met 10, 15 lucifers uit het half geopende doosje stekend probeer ik de eerste af te strijken. Een vonk, vlam, en onmiddelijk schiet de vlam terug in de luciferkop, om daar sissend en rokend te doven. Tweede, derde, zelfde verhaal. Ik probeer er twee tegelijk, maar echt helpen doet het niet, ze steken elkaar smeulend, sissend en rokend aan, maar vlammen? Ho maar. Ineens ben ik niet meer in maar onder mijn bed, en de hele kamer is anders, bekend eruitziend, maar angstaanjagend subtiel anders. Mijn paniek wordt allesomvattend, en die aanwezigheid moet hier ook nog zijn. Fuck, bang bang bang. Alleen het gevoel, geen redenen. De telefoon verlostte mij, en daar ben ik dankbaar voor. Maar ik voorzie dat dit slechts het begin is.Ik ben aan het stoppen met blowen, na 15 jaar, en het vreet aan mij dat ik excuses in mijn hoofd aanmaak om het niet te hoeven doen. Ik ben iemand die ik niet ken, verdoofd geweest voor de helft van mijn leven, onbewust voor een ander deel, en nu moet ik opnieuw gaan voelen.Ik vermoed dat ik deze wereld een stuk minder leuk vind als ik niet stoned ben.

Radiohead en zuigen op citroenen, goed voor 'smans hart

Zelfs de doelpunten die duidelijk door Radiohead-hatende voetbalspelers erin werden geknald en onze vertraging van 45 minuten hebben er niet voor kunnen zorgen dat dit niet het mooiste en meest ontroerende optreden werd dat ik in jaren gezien heb. Naast al mijn favoriete nummers heb ik ook, eindelijk, het meest lekker en lief dansende mannetje ooit zich zien uitsloven alsof hij met iedereen aan het flirten was, terwijl het natuurlijk allemaal bedoelt was voor mijn lief... En die van Thom, voor één avond van 75 minuten, maar ja, ze kan niet alles hebben.

dagwerkelijkheidje

Misschien moet ik vergeten dat je mens bent, vannacht nog.En alles in zijn werk stellen om jouw lichaam tot het mijne te maken, zoals je geest dat nooit zal zijn..Het steekt me, mijn mannelijkheid, mijn ego, mijn eer, alles staat nu op het spel!Nooit eerder was ik mij zo bewust van de aanwezigheid die meer gevoelens van eenzaamheid losmaakt dan alleen zijn ooit zou kunnen, nooit eerder heb ik zo dichtbij iemand willen zijn, al iemands eisen in willen willigen om diegene bij mij te willen laten zijn, alleen om te ondervinden dat dat nu juist het tegenovergestelde effect heeft. Nou, mijn eer heb ik dus weten te vergooien door te denken dat al wat gezegd is letterlijk genomen diende te worden, waarna de aan haar en mijzelf geslagen hand zich van schaamte voor enkele minuten van bloedtoevoer onthield, tot de drang tot zelfbehoud mij wakker schudde. Eerverlies is één ding, maar onhandig door het leven gaan is iets … onhandigs.Mocht je geen mens meer zijn als ik wakker wordt, en ik jouw aantrekkelijke vormen naast mij zie, zonder herkenning op een intellectueel niveau, dan zou jij waarlijk de mijne zijn, al was het maar voor een moment. Mijn mannelijkheid is iets dat grote tijd op een laag pitje heeft gestaan. Niet dat ik geen liaisons had, integendeel, maar teder en hartstochtelijk, met begrijpelijk doch pijnlijk afscheid.Jij daarentegen voedt mijn jaloezie, mijn drang te overheersen, en mijn stoerdoenerij, alsof jij kerosine op mijn vonk van testosteron bent .Mijn ego is ook zoiets. Groot als het bij tijden kan zijn van tevredenheid over mijn welgevallen bij het ene en het andere geslacht , zo nietig wordt het als ik mij besef dat ik niet oplet, niet luister, en niet leer.

Nachtdroompje

Kan ik anders even binnenkomen? Natgeregend, bij mij aangebeld voor een straatnaam die mij niets zegt, en ik woon hier mijn hele leven..(Ken ik jou niet ergens..?) Niet zeggen, zelfs niet als je dat echt dacht, dat weet je. Voorstelbaar voorspelbaar zeg ik: ja, kom binnen, je ziet er niet al te gevaarlijk uit. Met zijn 1.70 of zoiets, en vriendelijk gelaat, halflang blond haar dat nu driekwart van dat gelaat verbergt, druppelend, krachtig maar warmtebehoevend. Jas uit, ik draai mij om, en dan... Niets meer tot drie uur later, wakker, vastgebonden, armen op de rug, sperma op mijn rug, buik, in mijn haar, mijn mond, zijn stinkende zaad, de walgelijke leegheid waar hij ruimte creëerde, de afwezigheid van mijn eigenwaarde, en...Hij. Altijd weer hij.Geluk < spanning.