stoppen

zo helder als ik nu ben ben ik nooit bewust geweest, en het is angstaanjagend. Dromen, visioenen als ik lig, half wakker, bewust en loos.Ik lig in bed. Langzaam wordt ik mij bewust van het anders-zijn van dingen, hun alternatieve, niet aanwijsbare verschillen. Als ik rondkijk in de niet-verlichte kamer, mijn ogen wennend aan het bijna-duister, woelend, zie ik een gedaante staan. Bang word ik, ontzettend bang. Ik probeer te schreeuwen: Wie is daar? Jij, die lange! Wat doe je hier!, maar alles wat er uit komt is een één decibel luid: iesaaeiieagfffrr... Ik ben ademloos, en nieuwe lucht komt met moeite mijn longen binnen. Als ik bijna radeloos ben van het zoeken naar licht, slechts luttele seconden later, kom ik tot de ontdekking dat ik in mijn hand een doosje lucifers heb. Vreemd. Niet over nadenken, licht, nu. Ik stumper, de helft valt uit het doosje, mijn handen werken ook niet goed. Met 10, 15 lucifers uit het half geopende doosje stekend probeer ik de eerste af te strijken. Een vonk, vlam, en onmiddelijk schiet de vlam terug in de luciferkop, om daar sissend en rokend te doven. Tweede, derde, zelfde verhaal. Ik probeer er twee tegelijk, maar echt helpen doet het niet, ze steken elkaar smeulend, sissend en rokend aan, maar vlammen? Ho maar. Ineens ben ik niet meer in maar onder mijn bed, en de hele kamer is anders, bekend eruitziend, maar angstaanjagend subtiel anders. Mijn paniek wordt allesomvattend, en die aanwezigheid moet hier ook nog zijn. Fuck, bang bang bang. Alleen het gevoel, geen redenen. De telefoon verlostte mij, en daar ben ik dankbaar voor. Maar ik voorzie dat dit slechts het begin is.Ik ben aan het stoppen met blowen, na 15 jaar, en het vreet aan mij dat ik excuses in mijn hoofd aanmaak om het niet te hoeven doen. Ik ben iemand die ik niet ken, verdoofd geweest voor de helft van mijn leven, onbewust voor een ander deel, en nu moet ik opnieuw gaan voelen.Ik vermoed dat ik deze wereld een stuk minder leuk vind als ik niet stoned ben.