dagwerkelijkheidje

Misschien moet ik vergeten dat je mens bent, vannacht nog.En alles in zijn werk stellen om jouw lichaam tot het mijne te maken, zoals je geest dat nooit zal zijn..Het steekt me, mijn mannelijkheid, mijn ego, mijn eer, alles staat nu op het spel!Nooit eerder was ik mij zo bewust van de aanwezigheid die meer gevoelens van eenzaamheid losmaakt dan alleen zijn ooit zou kunnen, nooit eerder heb ik zo dichtbij iemand willen zijn, al iemands eisen in willen willigen om diegene bij mij te willen laten zijn, alleen om te ondervinden dat dat nu juist het tegenovergestelde effect heeft. Nou, mijn eer heb ik dus weten te vergooien door te denken dat al wat gezegd is letterlijk genomen diende te worden, waarna de aan haar en mijzelf geslagen hand zich van schaamte voor enkele minuten van bloedtoevoer onthield, tot de drang tot zelfbehoud mij wakker schudde. Eerverlies is één ding, maar onhandig door het leven gaan is iets … onhandigs.Mocht je geen mens meer zijn als ik wakker wordt, en ik jouw aantrekkelijke vormen naast mij zie, zonder herkenning op een intellectueel niveau, dan zou jij waarlijk de mijne zijn, al was het maar voor een moment. Mijn mannelijkheid is iets dat grote tijd op een laag pitje heeft gestaan. Niet dat ik geen liaisons had, integendeel, maar teder en hartstochtelijk, met begrijpelijk doch pijnlijk afscheid.Jij daarentegen voedt mijn jaloezie, mijn drang te overheersen, en mijn stoerdoenerij, alsof jij kerosine op mijn vonk van testosteron bent .Mijn ego is ook zoiets. Groot als het bij tijden kan zijn van tevredenheid over mijn welgevallen bij het ene en het andere geslacht , zo nietig wordt het als ik mij besef dat ik niet oplet, niet luister, en niet leer.

Nachtdroompje

Kan ik anders even binnenkomen? Natgeregend, bij mij aangebeld voor een straatnaam die mij niets zegt, en ik woon hier mijn hele leven..(Ken ik jou niet ergens..?) Niet zeggen, zelfs niet als je dat echt dacht, dat weet je. Voorstelbaar voorspelbaar zeg ik: ja, kom binnen, je ziet er niet al te gevaarlijk uit. Met zijn 1.70 of zoiets, en vriendelijk gelaat, halflang blond haar dat nu driekwart van dat gelaat verbergt, druppelend, krachtig maar warmtebehoevend. Jas uit, ik draai mij om, en dan... Niets meer tot drie uur later, wakker, vastgebonden, armen op de rug, sperma op mijn rug, buik, in mijn haar, mijn mond, zijn stinkende zaad, de walgelijke leegheid waar hij ruimte creëerde, de afwezigheid van mijn eigenwaarde, en...Hij. Altijd weer hij.Geluk < spanning.